Ik voel druk. Druk om alle dingen die ik nog ‘op tijd’ wil realiseren. Zoals de half afgemaakte creaties die ik graag voor de opening van mijn expositie had willen afronden en dit artikel dat in de maand mei al geplaatst had moeten worden. Ook al heb ik het ‘moeten’ jaren geleden al zoveel mogelijk vervangen door ‘willen’, toch raak ik niet van de last af die ik mezelf heb opgelegd.
Mijn werk bestaat dit jaar uit een eerbetoon aan Moeder Aarde. Over de schepping die zo ingenieus in elkaar steekt, over respect hebben voor elkaar en de natuur, over verbinding – oogcontact! – dat we door de moderne media kwijt dreigen te raken. Hoe ik de wereld graag zou zien. Daarvoor heb ik onder andere gebruik gemaakt van het Oude Testament. Omdat het dunne bijbelpapier zo mooi is en omdat ‘Genesis’ helemaal bij mijn thema past. Als bij toeval sla ik een pagina open bij ‘Prediker’, en lees: “Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd; een tijd om op te bouwen, een tijd om te laten verloren gaan. Welk voordeel heeft de werker van datgene waarvoor hij zich aftobt?”
Dit stukje tekst geeft rust. Ik kom tot inzicht dat ik ook ‘tijd’ mag loslaten. Ook al heb ik de deadline van 31 mei niet gehaald, ik leef nog steeds en heb niemand horen klagen. Er is niets verloren gegaan, mijn werk presenteer ik gewoon een beetje later dan gehoopt.
0 reacties