Zwartwit

In november komt de uitnodiging voor deelname aan de ‘Zeven-dagen foto challenge’ op mijn pad. Zeven dagen lang word ik uitgedaagd zeven zwartwit foto’s te maken. Echter niet van mensen en er mag ook geen uitleg bij gegeven worden. Eigenzinnig als ik ben, neem ik deze uitdaging aan, maar geef er wel graag mijn eigen draai aan. ’Zwartwit’ vind ik namelijk een mooi thema om over te schrijven.

Graag had ik geschreven over de buurtkinderen die met hun zelf gemaakte lampionnen licht kwamen brengen op de donkere avond van Sint Maarten. Hoe ze met rode wangen van de kou aan de deur kwamen zingen, waarna ze met glunderende ogen iets lekkers uit de mand mochten kiezen en vervolgens verder trokken met het verlichten van hun pad.

Of over het gedoe rondom zwarte Piet. Wat zou ik graag willen dat mishandeling van vrouwen net zoveel aandacht kreeg. Dat mensen opstonden tegen het geweld wat hen wordt aangedaan, wanneer ze tegen hun wil worden besneden of gestenigd. Dat ik het diep triest vind dat zij uit naam van het geloof worden gediscrimineerd en dat daarom alle misdaden tegen hen worden goedgekeurd en geheiligd. Ik wilde schrijven dat ik heilig geloof in Sinterklaas! En dat er kleurnuances bestaan in zwartwit.

Echter toen mijn kinderen afgelopen vrijdag kwamen vertellen dat hun vader het aardse bestaan had verruild voor het hemelse, wil ik schrijven over het zwart dat de dood met zich meebrengt. Hoe heftig het is te ontdekken dat door dit verlies omstandigheden zijn veranderd, waarmee ook je kijk op en gevoelens over dingen. Ik wil schrijven over het wit van de hoop en de kleur van je hart. Maar het lukt niet. Het verdriet om mijn kinderen is te groot.

In plaats daarvan steek ik kaarsjes aan, om te overdenken hoe het was. Een lichtje voor mijn jong volwassen kinderen, in de hoop dat de warmte ervan – mijn warmte – hen zal steunen bij het afscheid nemen en het verwerken van dit grote verlies. Om licht te brengen, omdat het leven verder gaat.